Ponieważ niniejszy tekst jest długi, a tytuł można rozumieć na wiele sposobów na wstępie krótka informacja na temat tego o czym piszę, tak by ci których temat nie interesuje mogli już w tym miejscu odpuścić dalsze czytanie. Otóż tekst jest o procesie rozpadu obecnych rozwiązań instytucjonalnych oraz obecnego układu politycznego w Polsce. Nie jest więc o czymś „co już się wydarzyło”, ale „co właśnie postępuje” i czego jesteśmy świadkami. Ponieważ jednak w moim przekonaniu przekroczyliśmy „punkt, z którego nie ma już powrotu” w zasadzie możemy już mówić o końcu pewnej epoki w historii naszego kraju, epoki post-transformacji. Każdy koniec to zarazem jednak początek czegoś nowego i o tym co to może być także w tekście jest.
Tag: autorytaryzm
Po kryzysie 2008 r. utarło się – optymistyczne w swym wydźwięku – przekonanie, że kryzys stulecia mamy już za sobą, a tu minęło zaledwie kilkanaście lat i mamy kolejny Czyżby więc czas nabrał przyspieszania, a może to świat się zmienił? Myślę, że obie hipotezy są prawdziwe. Taka sytuacja z reguły oznacza „że świat trzeszczy w szwach”, że nie wystarczą już drobne retusze i korekty, ale systemowe zmiany, oznaczające konieczność poukładania poszczególnych elementów systemu polityczno-społeczno-gospodarczego od nowa.
U podłoża systemowych zmian zawsze leży przewartościowanie, inne spojrzenie na otaczający nas świat, na to co jak działa (lub nie działa), na to czemu przypisuje się ważność i wartość. Poniżej kilka kierunków tych przewartościowań związanych specyficznie z pandemią. Nie dotyczą one jedynie Polski, ale w tej czy w inne skali odnoszą się do całego tzw. zachodniego świata.
